Als machinist had ik een dienst via o.a. Arnhem naar Zwolle en via Utrecht weer terug richting standplaats Roosendaal.

Met de eerste trein ging een conductrice uit Roosendaal mee die zich op een gezellige manier voorstelde. In Zwolle liet ze foto’s zien van haar motor waar ze mee gevallen was. Dat verhaal deelde zij met de mensen waar we mee aan tafel zaten. Later in de dienst ontmoette ik haar weer.

Ze vertelde mij toen uitgebreider over het ongeluk. Ze rolde na de valpartij over het slechte wegdek in België en lag uiteindelijk stil. Op dat moment wilde ze eigenlijk blijven liggen. De val kostte veel energie en de rust van het stilliggen voelde goed. Maar iets zei haar dat ze een veilige plaats moest zoeken. Toen zij aan de kant van de weg was gekomen reed er een busje over haar motor. Je kunt je wel voorstellen hoe die er toen uitzag. Wat zou er gebeurd zijn als deze collega nog op de rijbaan had gelegen? Ze was dankbaar voor de bescherming en trots dat haar lichaam tijdens de val een beschermende houding had aangenomen.

Eerder al vertelde ze mij een ervaring met een reiziger die honger had en geen geld had om eten te kopen. Zij ontfermde zich over de man en nam hem in Dordrecht mee naar de kiosk. Hij mocht daar op haar kosten zes dingen uitzoeken. Ze zag dus dat hij hulp nodig had. Ze hielp de hongerige man.

Het mooie is dat ik in veel van haar handelen herken waar de Bijbel over spreekt. Dat ons wordt geleerd dat we mensen in nood helpen. En waar komt dat gevoel vandaan dat ze een drang kreeg om na de val een veilige plaats te zoeken?

Zij deed wat ze juist vond om te doen. Ze zag de man en kreeg medelijden. Ik denk dan aan Jezus die met de mensen meevoelde. Ja, zelfs meehuilde. Tijdens het gesprek met de conductrice merkte ik dat zij van haar kant gezien niet in verbondenheid met God leefde. Kunnen we haar handelen dan linken met Romeinen 2 vers 14? Diep van binnen wist ze wat goed was?