Afgelopen weekend waren we met een groepje gemeenteleden te gast in de Abdij Maria Toevlucht in Zundert.

Het was bijzonder dat we daar konden zijn om de getijden bij te wonen en tussendoor de tijd te kunnen nemen om alleen of met anderen te wandelen. Of om je terug te trekken op je kamer.

Maar er was ook tijd om met elkaar in gesprek te zijn. En dat dat daar kon, hebben we misschien wel als het meest waardevol ervaren.

Na de avonddienst – de completen – zaten we met z’n allen nog wat bij elkaar.
De completen maken op mij altijd de meeste indruk. Aan het eind van de completen wordt de kerk verduisterd en blijft het licht alleen gericht op het Mariabeeld.
Dan wordt het angelus voor de laatste keer die dag geluid: drie keer drie slagen.
Aansluitend wordt de klok twee minuten geluid.
Het doet iets met mij, de manier waarop de klok wordt geluid: de concentratie van de broeder, de stiltes tussen het luiden door…..

Het angelus is een katholiek gebed dat van oudsher driemaal daags gebeden wordt.
De pauzes tussen de drie keer drie slagen geven de gelegenheid om het Weesgegroet Maria te bidden.
Daar ben ik niet mee vertrouwd.

Gastenbroeder Peter vertelde hoe hij invulling geeft aan die drie slagen van de klok: hij bidt dan om ontvankelijkheid, overgave en verwondering.
Drie woorden die typerend zijn voor Maria. Prachtig vind ik dat.

Ik weet niet of het me gaat lukken om drie keer per dag zo het ‘angelus’ te bidden.
Maar ik ga het wel proberen: al is het maar 1 keer per dag.
Stil worden en bidden om ontvankelijkheid, overgave en verwondering.