Toen ik in de eerste klas van de middelbare school zat, had ik een leraar die regelmatig herhaalde dat domme fouten zoveel mogelijk voorkomen moesten worden.
Daarbij noemde hij vaak het voorbeeld van de chirurg. “Stel dat jullie later chirurg worden en mij opereren aan mijn been.
Vervolgens word ik na de operatie wakker en blijkt dat het verkeerde been is behandeld.
Iedereen kan wel zien dat dit een hele domme fout is.
Als er iets misgaat tijdens de operatie kan dat gebeuren, maar een operatie aan het verkeerde been had voorkomen kunnen worden.”
Hetzelfde gold volgens hem voor toetsen of opdrachten: fouten maken mag, maar niet fouten die voorkomen hadden kunnen worden, bijvoorbeeld in spelling of hoofdlettergebruik.
Op zichzelf is dit natuurlijk geen verkeerd advies en bij mij was het in ieder geval effectief: ik probeer er nog steeds zoveel mogelijk naar te handelen.

Anderzijds roept het tot de dag van vandaag een soort perfectionisme in mij op: wat als ik in een opdracht, een werkstuk of een toets een fout maak die ik had kunnen voorkomen als ik wat nauwkeuriger was geweest? Wat zullen anderen wel niet van mij denken als ik weer een dom antwoord geef of iets verkeerd doe terwijl dat eigenlijk domme fouten waren? Een groot deel van de opleiding die ik doe, geschiedenis, bestaat uit het schrijven van essays in allerlei soorten lengtes en over allerlei soorten onderwerpen. Dit zorgt er ook voor dat docenten extra streng zijn en controleren op taalgebruik, spelling en samenhang van het argument. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van schrijven en onderzoek doen, anders was ik denk ik niet doorgegaan met de opleiding en had ik niet aangeboden om eens in de zoveel tijd een blog te schrijven.

Maar elke keer als ik iets wil gaan inleveren, slaat er toch ook een soort angst of nervositeit toe of het wel goed genoeg is. Zelfs als ik mijn werk meerdere keren heb gecontroleerd (of laten controleren), ben ik er toch pas helemaal gerust op als ik een positieve reactie of een goed cijfer krijg. Raar is dat eigenlijk, dat ik pas tevreden kan zijn als anderen zeggen dat ik goed werk afgeleverd heb. Ik weet dat je niet alles goed kan doen, maar toch reken ik mezelf sommige fouten zwaar aan, vooral als het in mijn ogen domme fouten zijn.

Aan de andere kant vind ik er ook steun in dat God niet minder van mij houdt als ik een domme fout maak of een verkeerde beslissing neem, of dat nou binnen de opleiding is of daarbuiten.
Fouten maken hoort erbij en leert ons juist van alles.
Keer op keer krijgen we juist een nieuwe kans om te leren, ervaringen op te doen en veerkrachtiger te worden.

Dit doet mij ook denken aan een zegen die vroeger altijd werd uitgesproken als ik met anderen naar de zondagschool ging:

De Heer is voor je om je de weg te wijzen,
De Heer is achter je om je op te vangen als je struikelt,
De Heer is in je om je te troosten als je verdrietig bent,
De Heer is naast je, als een vriend, een bondgenoot,
Zo zegene je God, vandaag, morgen en alle dagen dat je leeft,
In eeuwigheid,
Amen’

–Tekst die teruggaat op de zegen van St. Patrick-

Hoewel ik het in het dagelijks leven vaak lastig vind om mijn prestaties los te zien van mijn waarde als persoon, helpen deze zegen, het bidden tot God en het lezen van teksten uit de Bijbel mij ook om dingen te relativeren en in te zien dat wie ik ben en wat ik doe, goed is, al maak ik nog zo veel ‘domme’ fouten. Soms kan het juist goed zijn om flink de fout in te gaan om vervolgens in te zien dat dit niet het einde van de wereld is. Voor mij lijkt het niet altijd zo, maar uiteindelijk zijn er veel belangrijkere dingen in het leven dan goede resultaten en prestaties. Ik denk dat iedereen daar zelf wel een idee bij heeft.

Streven om het goed te doen is denk ik niet verkeerd, maar het is ook belangrijk om te herinneren dat fouten maken mag en dat je best doen meer dan genoeg is. Je bent precies goed zoals je bent en mag altijd om hulp of kracht vragen. De Heer zal altijd om ons heen zijn, ons vooruit helpen en ons met Zijn liefde omringen, daar mogen we op vertrouwen.