Ken je dat ook? Ineens is er die schier onneembare muur. Soms haalt het leven wel eens streken uit met jou of met iemand die je dierbaar is. En dat je dan denkt: Jemig! Hoe dan!? Je vliegt binnen 24 uur van vreugde, trots en  opluchting naar de bodem van de diepe put, naar weer dat donkere gat. Je ziet het verdriet, de onmacht en de vertwijfeling bij de ander en dat doet ook bij jezelf pijn!

Je gunt die ander zijn/haar geluk en beloning voor alle stappen die er zijn gezet; voor de ontberingen die er zijn doorstaan. Je gunt zo verschrikkelijk graag die stap naar voren, naar opnieuw grip en regie op zijn/haar leven, naar weer ‘het je volwaardig voelen’. Je voelt het ook, je was er zo dichtbij en toch tegelijk zo ver vanaf…

En dan kun je gelukkig een helpende hand uitsteken en zeggen: We gaan dit samen tackelen. Komt goed! Je belooft te helpen met die puzzel, soms met en soms zonder de garantie dat het gaat lukken. En dát gebaar is soms al voldoende om weer de moed op te pakken om door te gaan, door te knokken om wél daar te komen waar je stip op de horizon stond, nee staat!

Dan komen er dagen van hard werken, telefoneren, mailen, appen, etc., etc. Met tegenslagen, met goede ideeën, tips en fijne, warme, oprechte hulp van anderen, van slapeloze nachten, hartkloppingen en onrust.
Maar na een paar dagen komen de eerste zonnestralen door het wolkendek heen. De eerste positieve berichten komen binnen, de problemen beginnen zich langzaam op te lossen. De zon begint weer voorzichtig te schijnen en langzaam komt die glimlach terug. Het enige wat je nog moet hebben is geduld, geduld tot ook die laatste dominosteen de goede kant is opgevallen. Je kunt hem wel vooruit willen blazen, maar dat kan niet.Het heeft zijn tijd nodig. Met vertrouwen in – en hulp van – elkaar ben je samen een weg opgegaan die je hopelijk brengt wat je hoopt.

En zo gaat het leven soms ook. Gaat het leven ook uit van de spirituele kracht, moed, uithoudingsvermogen en ondersteuning die je mag ontvangen van Hem die het leven geeft. Hij heeft je nooit beloofd dat het leven eenvoudig of makkelijk en zonder hindernissen zou zijn. Zelfs zijn eigen Zoon heeft het ervaren. Dus waarom zouden wij dat niet ervaren en er sterker van worden? Maar ook Zijn Zoon bleef vertrouwen houden en gaf nooit op. Zelfs niet aan het einde. Soms is meer ook niet nodig, denk ik. Vertrouwen en de wil om niet op te geven.