Herken je dat? Soms heb je van die dagen dat je denkt dat alles tegenzit, je voelt je niet oké, je bent wat zwaar op de hand.
Van binnen voel je een drang om hard weg te rennen naar een plaats van rust.
En je hebt er – hoe hard je ook je best doet – geen verklaring voor.
Er is niks geks of bijzonders aan de hand met jou of je dierbaren.
Maar toch, maar toch….

Ik had laatst ook ineens zo’n moment.
Was niet neerslachtig of zo, maar ik wilde er gewoon even uit, naar de ruimte, de rust en de natuur.
Ik maak wel vaker met de hond en met anderen graag een wandeling over de heide en door de bossen.
Gelukkig liggen die niet ver van Roosendaal.

Maar deze keer ging ik helemaal alleen, samen met onze hond Janta. Samen zijn we heerlijk gaan wandelen in het bos en over de heide.
In het bos is een ‘speciaal stukje bos’ waar ik altijd enorme energie voel, krachten vanuit de natuur, het universum of kracht van de Schepper, zoals je wilt.
Als ik daar loop voel ik die kracht door mij heen gaan. Er ontstaat en gaat dan direct een soort van ‘elektrische stroom’ door mijn lichaam. Alles springt op standje ‘aan’ en er komt een enorme hoeveelheid energie in mij.
Mijn gedachten komen tot rust, ik voel me super! En telkens weer verbaas ik mij daar over. Maar het voelt zo hééééél erg fijn, zo bijzonder, zo ‘allesomvattend’.

In dat stukje bos staat ook één speciale boom waar ik altijd naar toe getrokken wordt.
Op de een of andere manier schijnt daar altijd de zon/ het licht op, zelfs als de rest ‘in het donker’ staat.
Deze boom lijkt altijd op te lichten.
Het is ook net alsof de boom mij roept via een innerlijke stem.
Zelfs onze hond Janta wordt daar altijd heerlijk ontspannen.
Ze loopt dan rustig kwispelend en snuffelend rond, maar blijft dicht bij mij.
Ik blijf er altijd even staan, of ga er juist heel langzaam lopen om te genieten van die energie.

En als ik dan weer verder loop zie ik de dingen weer heel helder.
Niet alleen dat wat me bezighield – want dat verdwijnt niet altijd direct – maar ook andere dingen, soms heel letterlijk.
Ik zie de bomen om mij heen, de takken op de grond, de mooie heide die vol in bloei staat.
En dan denk ik: “Wat ben ík een gezegend mens, dat ik dit mag ervaren!”

In dit alles herken ik een teken dat we soms obstakels (de takken op de weg) moeten overwinnen. Dat we stappen vooruit of omhoog moeten zetten om ergens te komen. Maar ik zie daarbij ook dat het altijd de moeite loont om die stappen te zetten (zelfs als ze moeilijk zijn), want daarna komt de beloning.
In letterlijke zin omdat het pad daarna weer hindernis vrij is en je weer vrij mag gaan op het pad van je leven.
In figuurlijke zin omdat je een inzicht hebt gekregen, of een andere invalshoek voor iets hebt ontdekt.

Als je door deze fantastische krachten wordt gesteund, dan wordt de dag weer mooi, spannend en kun je genieten van rust.
Zelfs op een oud en versleten bankje.

​