Vreemde combinatie? Ja, de titel van deze blog is zeker een vreemde combinatie. Trots, geschokt en genieten. Maar toch zijn dat de emoties die me deze week raakten.

Trots was ik zeer zeker deze week. Mijn ‘kleine’ broertje kreeg uit handen van de burgemeester een hoge Koninklijke Onderscheiding. Ik wist wat hij als militair heeft gedaan voor zijn werk. En dat hij een aantal bijzondere dingen heeft gerealiseerd. Uitzendingen naar oorlogsgebied etc. En dat hij heeft geholpen met wederopbouw en training van mensen in het land zelf, waardoor de zelfredzaamheid werd vergroot.

Maar ik hoorde nu ook wat meer details. Dat hij al eerder meerdere andere onderscheidingen had gekregen. En dat hij ook in Nederland stevige klussen heeft geklaard.
Dat hadden zijn ouders vroeger nooit durven denken, toen hij hen verraste met de mededeling dat hij naar de KMS ging en had besloten de school te laten voor wat het was. Ik denk dat ook zij zeer trots op hem zouden zijn geweest.
Nee, zijn! Want ze hebben vast meegekeken toen hij de onderscheiding kreeg.

Maar ook geschokt was ik. Geschokt door het besef dat alles zeer snel eindig kan zijn. Mensen worden ziek en krijgen verschrikkelijk nieuws te verwerken, soms op momenten dat de rechtvaardigheid daarvan ver weg lijkt.
Dan denk ik wel eens: “Waarom?”
En geschokt was ik door het leed en verdriet dat mensen treft door natuurgeweld. Zoals de aardbeving in Marokko en de enorme overstromingen in Syrië.

Als je de kracht van Moeder Aarde ziet dan word je wel heel nederig. Dan besef je dat je, met alle technische kennis en hulpmiddelen van deze tijd, de kracht van Moeder Aarde niet kunt temmen. Haar krachten zijn ongekend. Het verdriet, de onmacht, de enorme ravage en ellende zijn bijna onwerkelijk en niet te bevatten. Het is dat je het met eigen ogen ziet, anders zou het bijna ongeloofwaardig zijn. Bergen die beven en schudden, dorpen die er niet meer zijn, wegen die plots geen weg meer zijn.
Dat geeft wel een schok aan je voorstellingsvermogen, in ieder geval bij mij.

En toch heb ik deze week ook genoten van diezelfde Moeder Aarde met haar natuurschoon. Want naast haar soms ogenschijnlijke wreedheid, heeft zij een prachtige betoverende kant. Een kant die je net zo ‘flabbergasted’ laat, als wanneer de donkere kant van haar zichtbaar is. Ik geef de voorkeur aan haar mooie kant. Zo liep ik deze week samen met mijn vrouw, ons nieuwe gezinslid Janta en een goede vriendin en haar honden in het bos. De rust en stilte van het bos voelde ik enorm. De kracht van de aarde; het bos en de natuur was bijna tastbaar. Het gaf kracht aan mij. Mijn gedachten ordenden zich hierdoor haast als vanzelf.

De zon scheen tussen de bomen door en het licht werd prachtig gefilterd. Soms waren er prachtige lichtvallen, waarbij het leek of de hemelpoorten zich hadden geopend en de pracht en glorie van het hemelrijk even ten toon werden gespreid voor eenieder die het maar kon en wilde zien.
Genieten met een grote G; genieten van de kleine dingen om je heen.

Drie emoties die in uitersten van elkaar liggen. Of toch weer niet? En hoe bijzonder dat ze samenkwamen in één week. Of zou Zijn Hand hier in zichtbaar zijn? De les dat we niet alles als normaal en vanzelfsprekend moeten ervaren. Dat er soms meer is tussen hemel en aarde, dat er dingen zijn die we niet altijd en helemaal kunnen begrijpen. Dat we soms ook best even het vertrouwen mogen geven aan Hem, Hem de kans mogen geven ons te (bege-)leiden.
Dat hield me bezig toen ik deze blog mocht maken.