Lang geleden werd de discussie gevoerd die nu nog wel gaande is over de vraag of mensen met een verstandelijke beperking aan het Avondmaal mogen deelnemen.

Vorig jaar nog werd ik betrokken bij deze discussie omdat familieleden van een verstandelijk beperkte vrouw graag wilden dat zij belijdenis van het Geloof kon afleggen.
Het lukte haar echter niet de catechese met goed gevolg te voltooien. Ze kon de vragen niet begrijpen en niet beantwoorden.  Vooral haar zus die haar bewindvoerster was bleek erg bedroefd. Nu zou het met haar tegenover God nooit echt ‘goed’ komen.

Wat jammer wanneer mensen in een traditie zijn opgegroeid waarin zo over de Hemelse Vader wordt gedacht. Want de mooiste geloofsbelijdenis die ik denk ik ooit heb meegemaakt was die op een dag waarop een gemeente voor de allereerste keer verstandelijk beperkte mensen lieten deelnemen aan het Avondmaal.
Er was een vrouw die samen met haar vader naar voren liep en heel hard herhaalde kerken uitriep: “Ik ga een grote slok nemen want dan weet God hoeveel ik van hem houd”.

Haar vader schaamde zich voor haar woorden die luid door de kerk klonken. Hij wist hoe veroordelend kerkgangers kunnen zijn.

Maar wat was het een prachtige eerlijke en hoopvolle geloofsbelijdenis waar niemand zich voor zou hoeven te schamen als andere kerkgangers maar tolerant genoeg zouden zijn.

Dorothea Timmers-Huigens