Nog steeds worden in verschillende kerken de kinderen van de kindernevendienst in het moment voor de kinderen naar voren geroepen voor een gesprekje. Wanneer je zoals wij regelmatig voorgaat in verschillende kerken in de wijde omtrek kom je die vraag nadrukkelijk tegen.
“Of we wel een gesprekje met de kinderen willen voeren?”

Maar wat houden die gesprekjes dan in?
Kinderen hebben de ervaring dat aan hen in zulke gesprekjes vragen worden gesteld die de volwassenen zeker niet zouden willen beantwoorden. Laat staan dat er gevraagd wordt of de kinderen nog weten wat vorige week in het project aan de orde was.
Wanneer kinderen eerlijk antwoord geven op de vragen komen er soms antwoorden uit die de grote mensen in de kerk vertederend laten lachen. Maar de kinderen ervaren dat lachen niet als aanmoediging, maar als uitlachen hoe goed het ook bedoeld is.
Op de allerkleinsten na die misschien door het lachen aangemoedigd worden om ‘gek’ te gaan doen wat dan ook niet de bedoeling is.

Het komt voor dat over de hoofden van de kinderen heen een boodschap aan de volwassenen wordt gegeven die door de kinderen eigenlijk helemaal niet gesnapt wordt. Dat heeft ertoe geleid dat kinderen op een steeds jongere leeftijd thuis trammelant maken als ze naar de kerk moeten. Het is bekend dat kinderen vanaf acht jaar al zo lastig kunnen zijn dat ouders maar liever afhaken.

Een kerkmusicus die in de werkgroep voor het liedboek van 2013 een belangrijke rol had, heeft verteld dat de in het liedboek opgenomen kinderliedjes in elk geval voor de volwassenen ook een boodschap moesten hebben. Het gevolg is dat de kinderliedjes niet altijd door kinderen te begrijpen zijn.  

Daardoor is er een gewoonte ontstaan om het dan maar bij één voor iedereen te begrijpen lied te houden zoals: “We gaan voor even uit elkaar”.

Jammer want er is een schat aan liederen dat gebruikt kan worden om de boodschap van die dag te onderstrepen. Maar dan wel liederen met teksten die kinderen kunnen begrijpen. Als van kinderen gevraagd wordt of ze bijna een hele dienst op hun tenen willen lopen dan kan van volwassenen wel gevraagd worden om even op de hurken te gaan bij het kinderlied.
Net zoals een spelletje of grapje meer zegt dan honderd vragen aan kinderen.
Laat ze maar aan het woord komen op een andere manier.

Dorothea Timmers-Huigens