Ik houd van boekwinkels.
Het zijn voor mij ook ‘gevaarlijke’ plekken.
Zo’n winkel verlaat ik vrijwel nooit zonder één boek.
Mijn boekenlust probeer ik wel te beteugelen.
Dat lukt zelden.
Vandaar dat de monniken van de abdij in Zundert mij altijd hartelijk in hun boekwinkel begroeten.

Bij de boekwinkelkassa’s liggen vaak van die meegrisboekjes.
Extra verleidelijk door hun omvang: dun.
Ik bezweek voor een boekje van Berthold Gunster.
“Omdenken. Kijk. Denk. Creëer.”

In dat boekje las ik een voor mij nieuw woord, een neologisme.
‘Vastdenken’.
Het is een bedachte vertaling van een Duits woord.
Alhoewel ik Duits geen mooie taal vind, vind ik dit woord prachtig:
‘Verschlimmbesserung’.
In het Nederlands een combinatie van ‘verslechtering’ en ‘verbetering’.
‘Verslechtbetering’ dus.

Afijn.
Vastdenken is een manier van denken waarbij problemen alsmaar groter worden.

In de kerk zijn we soms goed in vastdenken.
Bijvoorbeeld als het gaat over de toekomst van de kerk.
Die toekomst wordt zo’n ontzettend groot ‘probleem’ dat het eigenlijk geen zin heeft om ergens aan te beginnen.
De uitkomst is dat je met elkaar samen in de dip belandt waar het ‘probleem’ nóg groter van wordt.

Maar:
Als de toekomst van de kerk al een probleem is, dan is het ons probleem niet.

Belangrijker:
God vraagt niet van ons om te doen wat wij niet kunnen maar om te doen wat wij wél kunnen.

Bijbels:
Van ons wordt gevraagd om te zaaien en niet om de opbrengst vanuit de grond omhoog te trekken.

Dus:
Laten we met plezier in de kerk doen wat we kunnen.
Niet minder maar zeker ook niet meer.
En zo als geloofsgemeenschap in vreugde samenleven voor aan aangezicht van God.