Zeggen wat je denkt is belangrijk.
Ten eerste omdat niemand gedachten kan lezen.
Onuitgesproken gedachten worden door niemand gehoord.
En dat is reuze jammer.
Want ongehoorde gedachten kunnen gemiste kansen zijn.

Dikwijls zeggen mensen niet wat ze denken vanwege angst.
Bang voor wat andere mensen zullen zeggen.
Bang voor wat anderen van hen zullen vinden.

Mensen zeggen soms niks omdat ze zichzelf dom vinden.
En dat hun vragen of ideeën vast belachelijk zijn.

Mensen zeggen soms niks omdat anderen alles zeker lijken te weten.
Geïmponeerd door gewichtigheid denken zij stilzwijgend dat hun mening er niet toe doet.

Het kan ook zijn dat er gezwegen wordt omdat men bang is voor de gevolgen.
Als wordt gezegd wat wordt gedacht komt daar misschien ruzie van.
De angst voor conflicten kan mensen het zwijgen opleggen.

Zeggen wat je denkt betekent dat er nagedacht is over wat er wordt gezegd.
Zeggen wat je denkt is dus iets anders dan alles er zomaar uitflappen.
‘Zeggen wat je denkt’ is niet hetzelfde als ‘alles moet gezegd kunnen worden’.

En het is handig om te zeggen wat je denkt op het juist moment.
Onder de douche zeggen wat je wilt gaan zeggen is prima.
Onder de douche zeggen wat je had willen zeggen is jammer.
Het komt erop aan om te zeggen wat je denkt op het moment waarop wat je zegt verschil kan maken.

Zeggen wat je denkt is een voorwaarde voor samenspraak.
Door met elkaar te overleggen kan er ook met elkaar gewerkt worden.

Samenwerking.
Niemand hoeft in de kerk iets in z’n eentje te doen.
Dat is alles behalve de bedoeling van kerk-zijn.

Allee, zeg wat je denkt.
Dat is aardig voor iedereen.
Een eigen aardige wijze van kerk-zijn.

Ik heb gezegd.