“De moderne mens zal zich moeten bezinnen over de manier waarop hij in de toekomst met die sterk veranderde  wereld op een ethisch, zinvolle manier zal omgaan.
Het wordt een opdracht voor deze mens om nieuwe vormen van zingeving te bedenken.
Zoals is altijd weer hoop.”

De woorden zijn van Dirk de Wachter.
In mijn paaspreek heb ik zijn naam laten vallen.
En ik beloofde een link naar hem op deze blog te zetten.
Bij deze: https://youtu.be/S0gdydnidWo

In 2014 zag ik voor het eerst een filmpje van Dirk de Wachter.
Dit filmpje.

Hij was toen net doorgebroken met zijn eerste boek.
‘Borderline Times’.
Het filmpje vond – en vind ik erg goed.
De slotwoorden zijn het bovenstaande citaat.
Die woorden heb ik begrepen als een appel.
Een appel op de kerk.
Een appel op voorgangers en geestelijken, professionele zingevers.

Toevallig – wat heet – raadde een vriendin mij vorige week een nieuw boek aan.
Een boek van Noreena Hertz.
‘De eenzame eeuw’.
Over het herstellen van menselijk contact in een wereld die steeds verder ontrafelt.

Zoals Dirk de Wachter dat 7 jaar eerder deed, legt Noreena Hertz de vinger bij de eenzaamheidscrisis die ons tijdperk kenmerkt.
Beiden wijzen op de gevaren van eenzaamheid.
Niet alleen voor de enkeling.
Maar ook voor de maatschappij, voor de mensheid.

“Zoals is er altijd weer hoop.”
Pasen is ook het feest van verbinding.
Pasen vormt zo bezien een kracht tegen eenzaamheid.
Pasen herstelt de relatie tussen Jezus en mensen – ondanks de dood.
Pasen verbindt ook mensen aan elkaar:
op elke eerste dag van de week kwamen en komen mensen bijeen.
Ze deelden wat zij hadden/hebben met degenen die niets hadden/hebben.
Ze kwamen/komen bijeen, in de tempel/kerk.
En bij elkaar thuis, om samen te eten.

Niet voor de eerste keer is de kerk een baken van hoop.
Door metterdaad een gemeenschap van liefde te zijn.
Waar iedereen welkom is om aan te schuiven.
Om met de ander samen te zijn, de eenzaamheid te boven.