Het eerste interview in deze reeks is met Freijkje van Gennip, geestelijk verzorgster bij Bravis ziekenhuis. Haar werk bestaat uit het op verzoek bijstaan van patiënten, met of zonder geloofsovertuiging. Juist in het ziekenhuis worden mensen geconfronteerd met levensvragen. Freijkje van Gennip gaat met hen in gesprek over thema’s als lijden, sterven en afscheid nemen. Maar ook over de zoektocht naar inspiratie en vertrouwen.
Wat inspireert je in je werk?
Freijkje geeft als antwoord: “Ik ben graag mensen tot steun als ze het moeilijk hebben in vaak onverwachte en onoverzichtelijke situaties. Als tastbaar symbool geven we mensen soms een klein lantaarntje. Daarmee willen we hen een steuntje, houvast geven als teken van verlichting voor de donkere tijd die ze beleven. Ook komen er vragen over het leven naar boven, wie ben ik? Wie is voor mij belangrijk? Kom ik uit het ziekenhuis, en hoe ziet mijn situatie er dan uit? Dat ik hen daarbij mag helpen is mijn dagelijkse inspiratie om dit werk te doen”.
Is er soberheid in je werk?
“Juist nu in deze tijd met COVID zien we veel eenzaamheid in ons werk. Patiënten krijgen maar één bezoeker per dag en de verpleging staat verscholen in beschermende kleding voor hun bed. De gebruikelijke steun of troost door een omhelzing of het vasthouden van een hand is veel minder vanzelfsprekend geworden. Zorgverleners realiseren zich extra hoe belangrijk hun rol nu is.”
Is er sprake van solidariteit?
“Doordat het COVID virus zoveel vraagt van de zorg, is de solidariteit binnen het ziekenhuis groot. Iedereen hier begrijpt dat we er moeten zijn voor de patiënten. Ook vanuit de patiënten ervaar ik veel begrip dat we onder hoge druk moeten werken. Het is een lastige tijd die we met z’n allen proberen zo goed mogelijk door te komen. Een verpleegkundige zei aan het begin van de pandemie tegen mij: “Stel eens dat het mijn moeder zou zijn die hier nu met corona lag? Hoe zou ik hopen dat er dan voor haar gezorgd werd?”. Net als de patiënt die na lange weken op de IC op de verpleegafdeling terecht kwam en daar met iedereen die het wilde zijn dankbaarheid deelde voor de goede zorg die hij ontvangen had. Dat zijn pareltjes van solidariteit die ik soms bij ons in het ziekenhuis ervaar: samen zorgen kan heel inspirerend zijn.