Het onderstaande filmpje wat je kunt aanklikken, heb je wellicht ook voorbij zien komen op Social media.
Het is een apart filmpje: een waterstroom die er voor zorgt dat prachtige bloemen openspringen.

Soms is het handig, soms niet, maar ik moest bij het begin van het filmpje denken aan een gedeelte uit Ezechiël.
Ja hoor, dat heb jij weer, zul je waarschijnlijk denken. Krijg je een leuk filmpje om het nieuwe jaar met dit ‘bloemenvuurwerk’ in te luiden, denk jij aan Ezechiël.

Ik denk niet zo heel vaak aan Ezechiël, maar in hoofdstuk 47 staat een indrukwekkend visioen over een rivier die uit de tempel stroomt.
Het voert te ver om het hier helemaal op te nemen, maar het is de moeite waard om de tijd te nemen om Ezechiël 47: 1 t/m 12 een keer te lezen en je verbeelding hierbij te laten werken.

Een rivier die uit de tempel stroomt.
De ik-figuur in het verhaal wordt door een man naar de ingang van de tempel gebracht. Hij ziet daar water onder vandaan stromen naar het oosten.
De man laat de ik-figuur door het water waden. Het water komt steeds hoger te staan.
Zo hoog dat je er niet meer doorheen kunt lopen, maar alleen zwemmend verder kunt.
Dan staat er in verzen. 6-7: “De man zei tegen mij: zie je dat mensenkind? En hij liet mij terugkomen op de oever van de rivier. Toen ik weer terug kwam, zag ik op de oevers van de rivier aan weerskanten veel bomen.”

Deze tekst maakte eens en nu nog diepe indruk. Dat, terwijl je met man en macht je hoofd probeert boven water te houden, er op de oevers bomen staan.
Die je pas ziet als je weer op de oever staat.  Het stukje eindigt in vers. 12 met: “Aan de oevers van de rivier zullen allerlei vruchtbomen opkomen, waarvan de bladeren niet zullen verwerken en de vruchten niet zullen opraken; elke maand zullen ze vrucht dragen. Het water stroomt immers uit het heiligdom. De vruchten zullen eetbaar zijn en de bladeren geneeskrachtig”.

Water dat stroomt vanuit het heiligdom, dat is: een plek waar je heel wordt, tot rust komt, nieuwe inspiratie opdoet en van binnen (weer) gaat stromen. Ik droom van het moment dat we die plek weer met elkaar kunnen maken in de kerk. Maar tot die tijd hoeft het niet stil te staan. En staat het ook niet stil, want we zijn met elkaar verbonden op een andere manier.

Als ik het visioen uit Ezechiël lees, gaat het in mij stromen omdat ik het zo’n mooie tekst vind.
Hieronder staat een vertolking van de pianist Lang Lang van ‘Bist du bei mir’. Daar gaat het in mij ook van stromen.

Marjo den Bakker