De cursus “spijkers op laag water zoeken” heb ik nooit gevolgd.
Voor deelname kreeg ik een vrijstelling.
Ik kan namelijk spijkers vinden met m’n ogen dicht, zelfs bij vloed.

Toen ik het filmpje bij deze blog (klik hieronder op de afbeelding) voor het eerst bekeek, vond ik het 10 x niets.
Te vrolijk.
Te hip.
Te belerend.
Te gemakkelijk
En nog een paar té’s.

Om een of andere reden gaat kritiek geven mij makkelijk af.
Blijkbaar vind ik het belangrijk om te zeggen wat er ontbreekt.
Blijkbaar denk ik dat ik moet zeggen hoe het beter had gekund.

Nu is het zo dat zolang de aarde de hemel niet is alles ook altijd beter kan.
Deze waarheid als een koe is het punt niet.
Mijn punt is wel of altijd gezegd moet worden dat er iets ontbreekt, dat iets beter had gekund.

Ik raak er steeds meer van overtuigd dat dat niet hoeft.
Omdat ik er steeds meer van overtuigd ben dat de relatie met anderen belangrijker is dan dat wat die relatie kan beschadigen.
Natuurlijk, er zijn grenzen: liefde praat niet recht wat krom is.
Maar op grotere afstand blijkt iets soms veel minder krom te zijn dan van dicht bij leek.
Of andersom.

En dus: “wie de eenheid wil vinden, doet er wijs aan om niet naar spijkers te zoeken.”

Zoek eerst naar verbinding.
Zoek naar wat – of beter: naar Wie met elkaar verbindt.
In Wie je elkaar herkent.
Naar Degene die je in de ander ziet.

Door deze ogen bezien is dat lied dan zo gek nog niet:
Hij die nabij is maakt ons tot één Wij.

Tot zondag!
André

1 Reactie

  1. Naam *Marianne van den Hoek

    Dit is hoe in deze tijd mensen samen kunnen zijn en elkaar kunnen horen en zien.

    Dit vind ik heel mooi.

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *