Je herkent het vast. Sommige gebeurtenissen vergeet je nooit.
Het gebeurde in 2003 of 2004.
Ik ging op bezoek in een Amsterdams ziekenhuis.
Op de afdeling neonatologie van dat ziekenhuis lag een jonge vrouw.
Zij was zwanger en haar nog ongeboren kindje was ernstig ziek.
Nooit zal ik vergeten hoe ik in die ziekenhuiskamer duidelijk twee hartslagen hoorde kloppen.
De hartslag van de jonge vrouw.
En de hartslag van het heel erg zieke kindje in haar buik.
’s Avonds vergaderde de gezamenlijke kerkenraad van de hervormde gemeente en de gereformeerde kerk.
Op de agenda stond het punt over koffiegeld: de hervormden dronken op zondag gratis koffie, de gereformeerden betaalden voor die zondagse koffie 50 cent per kopje.
De gemoederen over deze kwestie liepen die avond hoog op.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet meer zeker weet of ik alleen in mijn gedachten of dat ik écht heb voorgesteld om het belang van deze kwestie uit te leggen aan de jonge vrouw die ik eerder op die dag in het ziekenhuis had bezocht.
Mijzelf een beetje kennende vermoed ik dat het niet alleen in mijn gedachten is gebleven.
Mug. Olifant.
Nu ik toch op de eerlijke toer ben: ik ben er zelf soms heel erg goed in om van een mug een olifant te maken.
Deels omdat het in de aard van het beestje zit.
Maar ik hoop vurig dat naar mate een mens ouder wordt, hij steeds beter in staat is om kwesties in perspectief te zien, om zaken te relativeren.
Deze corona-tijd geeft reden tot klagen.
Terecht. Omdat je bedrijf failliet gaat.
Omdat je in de zorg werkt, daar lange dagen maakt en veel ellende ziet. Omdat je ziek bent en op 1 persoon na geen bezoek mag ontvangen.
Omdat je vanwege het besmettingsrisico de deur niet uit mag en niemand op visite mag komen.
Maar: met een mondkapje op boodschappen doen.
Of: niet meer juichen in het stadion. Of: met niet meer dan 4 personen een feestje vieren. Of: met niet meer dan 30 mensen naar de kerk én niet zingen.
En zo zijn er nog wel tal van coronamaatregelen te noemen die niet leuk zijn.
Maar in vergelijking met het lot waarin mensen in vluchtelingenkamp Moria verkeren of met het noodlot van kinderen die moeten leven op vuilnisbelten valt de narigheid van die maatregelen nog wel mee.
Muggen. Het is niet niks, het is niet leuk, maar het zijn geen olifanten.
Het kan misschien geen kwaad dat we ons juist nu alleen druk maken over wat er werkelijk toe doet: over mensen, over elkaar, over de ander, over de liefde.
En dat we ons over alle andere zaken voorlopig voor een tijdje wat minder druk maken.
Ik denk dat we daar met elkaar gelukkiger van worden.
Mooi verhaal, zelf had ik verwacht na de vorige periode en lock down we een omslag hadden gemaakt, en veel bewuster om zouden gaan met alle luxe en zaken die er niet /weinig toe doen. Reizen, dingen kopen die we niet nodig hebben enz. Maar alles is weer “normaal” behalve het virus dan. Ik kan makkelijk praten, ik ben gezond, heb een inkomen, en ga toch wandelen fietsen en genieten van de natuur. Maar die eerste periode heb ik zo genoten van de stilte en de vrije tijd omdat alle afspraken vervielen. Ik had gehoopt dat we dit met z’n allen hadden vast kunnen houden, die rust, maar nee. We zullen ons nog een hele poos moeten trainen in afstand houden en zelfbeheersing en rekening houden met onze medemens.
Een mooi stukje over de mug en de olifant. Broeder en zenmeester Jeroen Witkam zei het een keer zo naar aanleiding van de uitspraak van Jezus :”wees waakzaam” : juist in een tijd van grote onzekerheid is het belangrijk je niet mee te laten sleuren door sentimenten, maar voor ogen te houden wat belangrijk is en wat niet. En de juiste keuzes te maken.