Gedicht gedeeld door Cor Koevoets:

Ik lig in bed, probeer te slapen.
Maar de slaap die komt maar niet.
De beelden op mijn netvlies blijven lichten,

Mensen met hun hoofd in opgeblazen kappen
Tegenover mensen die het nóg niet snappen.
Gezellig samen naar park en strand,
maar daarmee houden we alles toch gewoon in stand?!

Ik zou mijn armen om je heen willen slaan
Je laten voelen dat je niet alleen hoeft te staan
Maar de tijd ….
de tijd laat het niet meer toe

Ik zie dat gezicht van die oude man,
Die echt wel wil, maar niet meer kan.
Zijn ogen kijken me door de camera smekend aan.
Een traan welt op en loopt langs mijn wang.
Ben niet in paniek, maar voel een enorm verdriet.
Want deze vijand is er een die je niet ziet.

Ik zou mijn armen om je heen willen slaan
Je laten voelen dat je niet alleen hoeft te staan
Maar de tijd ….
de tijd laat het niet meer toe

Ik zie een vrouw, kijkend door een raam naar binnen
Ze ziet haar man, kan niets beginnen want ze mag niet naar hem toe gaan
En langzaam zal zij uit zijn geheugen worden gewist
Omdat we allen deze ene kans hebben gemist…

Ik zou mijn armen om je heen willen slaan
Je laten voelen dat je niet alleen hoeft te staan
Maar de tijd ….
de tijd laat het niet meer toe

Ik lig in bed, probeer te slapen.
Maar de slaap die komt maar niet.
De beelden op mijn netvlies blijven lichten
Dan merk ik dat ik mijn handen heb gevouwen
ik vraag om kracht en liefde in mijn bezorgde gebed voor hen die rouwen.

Ik zou mijn armen om hen heen willen slaan
Ze laten voelen dat ze er niet alleen voor staan
Maar de tijd ….
de tijd ze laat het niet meer toe.